τα πλεονεκτήματα της ειρήνης

 


   

Εμείς δεν τραγουδάμε για να       «Να ζούμε αδερφικά
ξεχωρίσουμε απ' τον κόσμο.             σαν τα δέντρα
Εμείς τραγουδάμε για να                  του δάσους. Αυτό είναι
Σμίξουμε τον κόσμο.»                       το όνειρό μας. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ                                      ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

"Η ανθρωπότητα πρέπει να βάλει ένα τέλος στον πόλεμο, αλλιώς ο πόλεμος θα βάλει ένα τέλος στην ανθρωπότητα." J.F. Kennedy

Η ειρήνη:

• εξασφαλίζει τη ζωή
• επιτρέπει στον άνθρωπο να σχεδιάζει για το μέλλον
• εξασφαλίζει τα δικαιώματα, την ελευθερία
• επιτρέπει τη μόρφωση, την καλλιέργεια
• οδηγεί τον άνθρωπο σε έργα δημιουργίας
• ευνοεί την ανάπτυξη αισθημάτων σεβασμού για το συνάνθρωπο
• προωθεί τα ανθρωπιστικά ιδανικά
• δίνει στον άνθρωπο τη δυνατότητα βελτίωσης μέσω της κοινωνικής προσφοράς

Σὲ δυὸ λεπτὰ θὰ ἀκουστεῖ τὸ παράγγελμα «Ἐμπρός»
Δὲν πρέπει νὰ σκεφτεῖ κανένας τίποτε ἄλλο
Ἐμπρὸς ἡ σημαία μας κι ἐμεῖς ἐφ᾿ ὅπλου λόγχη ἀπὸ πίσω
Ἀπόψε θὰ χτυπήσεις ἀνελέητα καὶ θὰ θὰ χτυπηθεῖς

Θὰ τραβήξεις μπροστὰ τραγουδώντας ρυθμικὰ ἐμβατήρια
Θὰ τραβήξεις μπροστὰ ποὺ μαντεύονται χιλιάδες ἀνήσυχα μάτια
Ἐκεῖ ποὺ χιλιάδες χέρια σφίγγονται γύρω ἀπὸ μία ἄλλη σημαία
Ἕτοιμα νὰ χτυπήσουν καὶ νὰ χτυπηθοῦν.

Σ᾿ ἕνα λεφτὸ πρέπει νὰ μᾶς δώσουν τὸ σύνθημα
Μιὰ λεξούλα μικρὴ ποὺ σὲ λίγο ἐξαίσια θὰ λάμψει.

(Κι ἐγὼ ποὺ ἔχω μία ψυχὴ παιδικὴ καὶ δειλὴ
Ποὺ δὲν θέλει τίποτε ἄλλο νὰ ξέρει ἀπὸ τὴν ἀγάπη
Κι ἐγὼ πολεμῶ τόσα χρόνια χωρίς, Θέ μου, νὰ μάθω γιατί
Καὶ δὲ βλέπω μπροστὰ τόσα χρόνια παρὰ μόνο τὸ δίδυμο ἀδερφό μου.)

Μανόλης Ἀναγνωστάκης

«Χιροσίµα (6 Αυγούστου 1945)

»... Ξαφνικά µια εκτυφλωτική λάµψη µ' έκανε να τιναχτώ, τα σπίτια µπροστά µας άρχισε να τρέµει και, σε µερικά λεπτά, σωριαζόταν σε ερείπια µέσα σ' ένα σύννεφο από σκόνη. Γύρω µας κι άλλα κτίρια κατέρρεαν σαν τραπουλόχαρτα. Φλόγες ξεπήδησαν από τα χαλάσµατα κι άρχισαν να φουντώνουν µε τη βοήθεια ενός ανέµου που γινόταν όλο και σφοδρότερος…. Είδα να παρελαύνουν από µπροστά µου ανθρώπινες σκιές, που έµοιαζαν µε λιτανεία φαντασµάτων. Μερικές απ' αυτές φαίνονταν να υποφέρουν από πόνους φρικτούς και βάδιζαν µε τα χέρια τεντωµένα. Αυτές οι µορφές µού προξένησαν ιδιαίτερη περιέργεια. Τέλος κατάλαβα ότι ήταν άνθρωποι φρικιαστικά καµένοι που ήθελαν να αποφύγουν την οδυνηρή επαφή των χεριών τους µε τα πληγωµένα πλευρά τους…. Οι σιωπηλοί δρόµοι ήταν γεµάτοι από πτώµατα. Η Χιροσίµα δεν ήταν πια µια πόλη, αλλά µια φλογισµένη έρηµος.»

(Μισιχίκο Χασίγια, Ηµερολόγιο της Χιροσίµα, Β. Σκουλάτου-Ν. Δημακοπούλου-Σ. Κόνδη, Ιστορία Νεότερη και Σύγχρονη, ΟΕΔΒ, Αθήνα 1983)

Ο Jiro Mitsuda , ήταν μόλις δώδεκα χρόνων. Πριν από λίγα λεπτά, είχε φύγει από το σπίτι για να πάει όπως κάθε μέρα στο σχολείο. Στις 8 και 15 ακριβώς τυλίχτηκε από μια εκτυφλωτική λάμψη και τα πόδια του με το πάνω μέρος του κορμιού του ένιωσαν ένα βαθύ κάψιμο.

Αμέσως μετά, καθώς τρομοκρατημένος επέστρεφε στο πατρικό, είχε το κουράγιο να σταματήσει και να βοηθήσει συμπολίτες του στην κατάσβεση μιας από τις αμέτρητες πυρκαγιές που είχα ξεσπάσει στην πόλη του.

Πέντε μέρες αργότερα καθώς ήταν στο κρεβάτι του, ζήτησε να ανάψουν τα φώτα γιατί όλα σκοτείνιασαν απότομα και είπε «διψάω, θέλω νερό, πάρτε μου παρακαλώ λίγο παγωτό».

Με αυτά τα λόγια, η ψυχή του πέταξε αφήνοντας πίσω το δηλητηριασμένο από τη ραδιενέργεια κορμί του.

«Ήμουν 20 ετών όταν έγινε η επίθεση και σε λίγες ημέρες επρόκειτο να παντρευτώ. Τα συντρίμμια μου σύνθλιψαν το πόδι και τρεις ημέρες αργότερα ακρωτηριάστηκα. Χωρίς αναισθητικό…. Αργότερα έμαθα ότι ο αραβωνιαστικός μου είχε σκοτωθεί. Δεν παντρεύτηκα ποτέ. Η ραδιενέργεια θεωρείτο μεταδοτική και πολλοί πίστευαν ότι οι γυναίκες που είχαν εκτεθεί θα γεννούσαν παραμορφωμένα παιδιά.

Σουζούκο Νουμάτα»

«Καθώς το ωστικό κύμα με παρέσυρε σα φτερό, κατάλαβα ότι επρόκειτο για βομβαρδισμό. “Αντίο μητέρα” ήταν η πρώτη σκέψη μου. Η μητέρα μου ήταν αυτή που με ανέσυρε από τα συντρίμμια με το πρόσωπό μου φουσκωμένο σα μπαλόνι και το δέρμα μου να κρέμεται σε ματωμένες λωρίδες. Είχα χάσει όλα τα μαλλιά και αιμορραγούσα ακατάσχετα. Το πρόσωπό μου ήταν τόσο φριχτά παραμορφωμένο που για πολύ καιρό το έκρυβα............. Η μητέρα μου πέθανε το 1979. Όταν την αποτέφρωσαν, στις στάχτες της βρέθηκαν θραύσματα γυαλιού, που έπειτα από τόσα χρόνια παρέμεναν σφηνωμένα στο κορμί της από τη δύναμη της έκρηξης.

»Ζω με συνεχείς πόνους. Χρειάστηκε να αντιμετωπίσω τον καρκίνο του στήθους, την οστεοπόρωση και τη βαριά κατάθλιψη. Το σώμα μου πονάει, ναι, αλλά είναι πιο οδυνηρό να θυμάμαι όσα είδα εκείνη τη μέρα. Παρ’ όλα αυτά αισθάνομαι ότι είναι χρέος μου.

Μισίκο Γιαμαόκα»

(εφημερ. Καθημερινή, “Κ”, τ. 113, 31-7-2005)