ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ

Το   ημερολόγιο   

Ένα ημερολόγιο περιέχει γεγονότα, εμπειρίες, σκέψεις, συναισθήματα, επιθυμίες και πολλά  άλλα που σχετίζονται με  τη ζωή  και τις εμπειρίες που βιώνουν οι άνθρωποι  .

Ένα Ημερολόγιο είναι στην ουσία, ένα βιβλίο καταγραφής συμβάντων της ζωής μας ,όπου εμείς οι ίδιοι γινόμαστε οι  συγγραφείς των σκέψεων , των συναισθήματων και  της καθημερινότητάς μας .

    Η καταγραφή όλων αυτών σ’ ένα ημερολόγιο – δίνει  την ευκαιρία «να γυρίσεις το χρόνο πίσω» και να θυμηθείς τα περασμένα , να γνωρίσεις καλύτερα τους φίλους σου και-κυρίως- τον εαυτό και βεβαίως  όταν θα ξαναδιαβάζεις τις σελίδες του μετά από καιρό ίσως και χρόνια να δεις τα γεγονότα με άλλη ματιά καθώς θα  έχει μεσολαβήσει από αυτά μικρή ή μεγάλη χρονική απόσταση.

  Σύμφωνα με τους ειδικούς, το γράψιμο στο ημερολόγιό μας μπορεί να λειτουργήσει ακόμη και θεραπευτικά. Μπορεί να βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, και να τα  κατανοήσουμε καλύτερα .

    Για να γράψεις το ημερολόγιό σου μπορείς να ακολουθήσεις τις παρακάτω οδηγίες:

        Όταν περιγράφεις τις δικές σου εμπειρίες  , είναι προτιμότερο να χρησιμοποιείς το πρώτο πρόσωπο ενικού.

    Να θυμάσαι ότι το ημερολόγιο είναι εκείνος ο  έμπιστος φίλος στον οποίο μπορείς να εκμυστηρευτείς τα πάντα και να σεβαστεί όλα τα μυστικά σου, γι’ αυτό μπορείς να του μιλάς  ελεύθερα . Το ημερολόγιο είναι κείμενο με προσωπικό χαρακτήρα και δε γράφεται για να δημοσιευτεί ή για να διαβαστεί από άλλους εκτός από τον ίδιο που το γράφει .

      Το ύφος του  είναι προσωπικό, φυσικό, και εξομολογητικό.

      Ο  τρόπος  γραφής είναι συνήθως επιγραμματικός  και πολλές φορές συνθηματικός.

  Τις περισσότερες φορές έχει τη μορφή ενός  γραπτού εσωτερικού μονολόγου  όμως μπορεί και να απευθύνεται και σε ένα τρίτο φανταστικό πρόσωπο.

          Στο ημερολόγιο χρειάζεται πρώτα να γράφεις την ημερομηνία στην αρχή της σελίδας πάνω δεξιά,

                                      π.χ. Σάββατο 29 Αυγούστου 1981.

     Μπορείς να γράφεις και το όνομα της πόλης στην οποία βρίσκεσαι

         π.χ. Θεσσαλονίκη, 8 Σάββατο 29 Αυγούστου 1981..

Από κάτω αριστερά

Ξεκινάς με τη φράση π.χ

 «αγαπημένο μου ημερολόγιο»

  Χαρακτηριστικά αποσπάσματα ημερολογίων

 η Χριστίνα, η ηρωίδα της Ζωρζ Σαρρή. Στο απόσπασμα που ακολουθεί  γράφει στο δικό της ημερολόγιο

Το ημερολόγιο της Χριστίνας

[…] Νιώθω τόσο μόνη και τόσο απελπισμένη. Σε ποιον να μιλήσω; Αποφάσισα να αρχίσω να γράφω ημερολόγιο, κάθε φορά που θα με πνίγει η σιωπή. […]

                                  Παρασκευή βράδυ, 25 Σεπτεμβρίου,

Πρώτη νύχτα στην Αθήνα, στο θυρωρείο ….

Πρέπει να το πάρω απόφαση, να κλείσω την πόρτα και ν’ αρχίσω μια καινούρια ζωή, σε μια ξένη πόλη, που δε θέλω ν’ αγαπήσω. Είμαι δεκαπέντε χρονών, μοναχοκόρη, χαϊδεμένη, χαιρόμουν τα πάντα. Τίποτε δε μου έλειπε και ξαφνικά τα έχασα όλα. Όλα. Πήγαινα σχολείο, στην Τρίτη γυμνασίου. Μ’ άρεσαν τα μαθήματα, οι δάσκαλοι, οι συμμαθήτριές μου. Το μεσημέρι γύριζα με τα πόδια σπίτι και πάντα με περίμενε η μαμά χαμογελαστή. Ο πατέρας μου ήταν ασφαλιστής σε μια μεγάλη γερμανική εταιρεία. Δούλευε πρωί και απόγευμα. Τον έβλεπα πολύ μόνο τις Κυριακές, όταν πηγαίναμε εκδρομές, περιπάτους στον κινηματογράφο. Ήταν καλός, τον αγαπούσα και όλο με πείραζε. Βασίλισσα Χριστίνα με φώναζε. […]

Απόσπασμα από «Το ψέμα», της Ζωρζ Σαρή, εκδ. Κέδρος

Απόσπασμα από το Ημερολόγιο της Αννας Φρανκ

                          

                                                            Σάββατο, 7 Νοεμβρίου 1942
  
        Αγαπητή Κίτυ
 Η μητέρα προστατεύει τη Μαργκότ, αυτό είναι ολοφάνερο· προστατεύουν πάντα η μια την άλλη. Έχω τόσο πολύ συνηθίσει αυτή την κατάσταση, ώστε έχω γίνει εντελώς αδιάφορη στις μομφές της μητέρας και στην γκρινιάρικη διάθεση της Μαργκότ.
         Δεν τις αγαπώ, παρά μόνο γιατί είναι μητέρα μου και αδερφή μου. Για τον πατέρα, το πράγμα είναι διαφορετικό. Πληγώνομαι κάθε φορά που δείχνει την προτίμησή του για τη Μαργκότ, που επιδοκιμάζει τις πράξεις της, που τη γεμίζει μ' επαίνους και χάδια, γιατί αγαπώ τρελά τον Πιμ. Είναι το μεγάλο μου ιδεώδες. Δεν αγαπώ κανέναν στον κόσμο όσο τον πατέρα.

Απόσπασμα από το ημερολόγιο μιας μαθήτριας 

       Η ώρα είναι 10:45 το πρωί. Με το που ανοίγω τα μάτια μου και συνειδητοποιώ τη μέρα και την ώρα με πιάνει ένα γνωστό - πολύ γνωστό ψυχοπλάκωμα. Ένας κόμπος στο στομάχι και μια ελαφριάς μορφής κατάθλιψη είναι τα κυριότερα χαρακτηριστικά του γνώριμου αυτού συναισθήματος που με πιάνει τα πρωινά σε πολύ εξαιρετικές περιπτώσεις: πριν τις εξετάσεις των αγγλικών (γραπτές και προφορικές), πριν από ένα διαγώνισμα αρχαίων, όταν πρέπει να κάνω επανάληψη στη φυσική, ή την τελευταία μέρα των διακοπών-σαν σήμερα. Η μίνι κατάθλιψη βέβαια δεν οφείλεται τόσο στο ότι τελείωσαν οι διακοπές, αλλά στο γεγονός ότι πρέπει να αρχίσω επιτέλους να διαβάζω…

        Δεν ξέρω πώς τα έχω καταφέρει, αλλά παρά τις παρακινήσεις και τις συμβουλές όλων να μην αφήσω τα πάντα για την τελευταία βδομάδα, έχω αφήσει τα πάντα για την τελευταία μέρα!,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

                                 

Κάθριν Μάνσφιλντ: Αποσπάσματα ημερολογίου

από την ιστοσελίδα https://www.oanagnostis.gr/

                                                                    20/2/ 1918

… Μετά από εκείνη τη μικρή κρίση που είχα, κάτι παράξενο συνέβη. Νιώθω πως η αγάπη και η λαχτάρα μου για τον έξω κόσμο – εννοώ τον κόσμο της φύσης – έχει ξαφνικά αυξηθεί ένα εκατομμύριο φορές. Όταν σκέφτομαι τα λουλουδάκια που φυτρώνουν στο γρασίδι και τα μικρά ρυάκια και τα μέρη όπου μπορούμε να ξαπλώσουμε και να κοιτάμε τα σύννεφα – ω, απλώς πονάω γι’ αυτά – γι’ αυτά μαζί μ’ εσένα. Με σένα μακριά, το άθροισμα όλων όσα υπάρχουν είναι μηδέν. Νιώθω τόσο πολύ σαν ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι που κάποιος το κλείδωσε στο σκοτεινό ντουλάπι – κι ας είναι μέρα. Δεν θέλω να χτυπήσω την πόρτα ή να κάνω θόρυβο, αλλά θέλω να έρθεις μ’ ένα κλειδί φτιαγμένο από τα χέρια σου και να με βγάλεις έξω, και μετά να το σκάσουμε στις μύτες των ποδιών για έναν πιο ήπιο, πιο καλοσυνάτο τόπο, όπου ο καθένας θα μας έμοιαζε περισσότερο στην καρδιά και το μέγεθος. Δεν πρέπει να σκεφτείς ότι, καθώς τα γράφω αυτά, είμαι τρομερά λυπημένη. Ναι, είμαι, αλλά, ξέρεις, πίσω απ’ τη λύπη μου υπάρχει απόλυτη πίστη, και ελπίδα και αγάπη.

Φραντς Κάφκα, Τα ημερολόγια (αποσπάσματα)

από την ιστοσελίδα http://ebooks.edu.gr/

                   8 Δεκεμβρίου. [...] 

Βράδυ, ώρα εντεκάμισι. Το ότι όσο δεν απελευθερώνομαι από το γραφείο είμαι χαμένος, μου είναι σαφές περισσότερο απ' οτιδήποτε άλλο, το ζήτημα όμως είναι, όσο είναι δυνατό, να κρατήσω το κεφάλι μου τόσο ψηλά, ώστε να μην πνιγώ. Πόσο δύσκολο θα είναι αυτό, ποιες δυνάμεις θα μου αποροφήσει, φαίνεται ήδη από το ότι σήμερα δεν τήρησα το νέο μου πρόγραμμα, να καθήσω από τις οχτώ ώς τις έντεκα το βράδυ στο τραπέζι μου, ότι μάλιστα αυτή τη στιγμή δεν το θεωρώ αυτό καμιά μεγάλη συμφορά, ότι έγραψα βιαστικά τούτες τις λίγες γραμμές, για να πέσω στο κρεβάτι μου.

[...]

[πηγή: Φραντς Κάφκα, Τα ημερολόγια-Α': 1910-1913, μτφ. Αγγέλα Βερυκοκάκη, Εξάντας, Αθήνα 1978, σ. 20-21, 32, 40-41]

     
απόψεις ......

    Απ’ όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, μου άρεσε να γράφω. Οτιδήποτε, από τις ασκήσεις μου για το σχολείο μέχρι ποιήματα. Περισσότερο, όμως, με διασκέδαζε να γράφω στο ημερολόγιό μου. Λάτρευα την όλη διαδικασία. Να μένω μόνη μου με τον εαυτό μου και το χέρι μου να τρέχει πάνω στη λευκή σελίδα. Με το που άνοιγα το ημερολόγιό μου, απλωνόταν μπροστά μου ένας καινούργιος κόσμος και τον έφτιαχνα όπως εγώ ήθελα. Κολλούσα αυτοκόλλητα, έγραφα (φαινομενικά) άσχετες λέξεις και φράσεις στο περιθώριο… Σήμερα, οι καταστάσεις για τις οποίες γράφω μπορεί να έχουν αλλάξει κατά πολύ από εκείνες της παιδικής μου ηλικίας, όμως το τελετουργικό, έχει παραμείνει το ίδιο.

Όσο για τις εξομολογήσεις; Όσο μεγάλο ή μικρό κι αν φαντάζει στα μάτια ενός τρίτου ένα γεγονός, τα συναισθήματα και οι σκέψεις που αυτό προκαλεί είναι που έχουν σημασία. Είτε πρόκειται, ως παιδί για μια δασκάλα που με μάλωσε στο σχολείο, είτε ως ενήλικη για το άγχος μου ότι θα χάσω τη δουλειά μου, η διαδικασία της κάθαρσης είναι η ίδια. Σκέφτομαι, νιώθω, τα βγάζω στο χαρτί, αποφορτίζομαι.

                  Δήμητρα Διδαγγέλου, ΔημοσιογράφοςΨυχολόγος, MSc Ψυχολογία & Μ.Μ.Ε

Η Joan Didion έγραψε κάποτε: "Η μνήμη ξεθωριάζει, η μνήμη προσαρμόζεται, η μνήμη συμμορφώνεται με αυτό που νομίζουμε ότι θυμόμαστε", αλλά όταν έχεις ημερολόγιο μπορείς να θυμάσαι περισσότερα από όσα νομίζεις.